NEGEN SLAPELOZE NACHTEN – DE VS DOORKRUISEN OP DE FIETS

De nacht is gevallen over de eindeloze vlakten van Kansas. Een smalle lichtstraal snijdt door de duisternis. Een eenzame fietser trapt verder, zijn gezicht getekend door uitputting, zijn benen draaiend als een uurwerk. Lukas Kaufmann fietst al bijna een week – nauwelijks geslapen, minimale pauzes. Zijn wereld is gekrompen tot een stukje asfalt dat zich voor hem uitstrekt. Elke pedaalslag brengt hem dichter bij de finish – en dieper in het gevecht tegen zijn eigen grenzen.

4.800 mijl. Meer dan 160.000 voet hoogteverschil. Een reis door de Verenigde Staten, van de Stille Oceaan tot de Atlantische Oceaan. De Race Across America (RAAM) wordt beschouwd als een van de meest brute uithoudingsraces ter wereld. Niet alleen omdat hij bijna twee keer zo lang is als de beroemde Tour de France, maar ook omdat er geen etappes zijn. Als je hier wilt winnen, kanje nauwelijks slapen. En als het je lukt om te finishen, heb je een marathon van pure wilskracht volbracht.

Lukas Kaufmann, een 31-jarige atleet uit Oostenrijk, is een van de weinigen die deze uitdaging aandurft. Maar voor hem is de RAAM meer dan alleen een race - het is de verwezenlijking van een droom die ontstond tijdens zijn tienerjaren, toen hij een foto zag in een dokterspraktijk: een fietser die door het donker reed. “Dat beeld stond in mijn geheugen gegrift”, zegt Lukas. “Ik wist niet welke wedstrijd het was, maar ik wist dat ik dat op een dag moest doen.”

Jaren later is hij degene op de foto – fietsend in de nacht, met een lamp om zijn voorhoofd gebonden.

DE KUNST VAN HET UITHOUDINGSVERMOGEN

Om RAAM te overleven is fysieke kracht slechts een deel van de vergelijking - mentale weerbaarheid maakt het verschil. Lukas heeft zich maandenlang voorbereid. Tienduizenden trainingskilometers, simulaties met slaaptekort, trainingen die zijn lichaam tot het uiterste dreven. Hij wist wat hij kon verwachten: eindeloze wegen, verzengende woestijnhitte, vochtige beklimmingen door de Appalachen. Maar niets kon hem echt voorbereiden op de momenten waarop opgeven voelde als de enige optie.

Tegen de vierde nacht begint zijn geest te rebelleren. Hallucinaties sluipen binnen. Schaduwen langs de weg, stemmen in de wind. “Er waren momenten dat ik eerlijk gezegd niet zeker wist of wat ik zag wel echt was,” zegt hij later.

Maar stoppen? Nooit een optie. “Ik heb geleerd dat het lichaam zoveel meer aankan dan we denken. Uitputting is niet het probleem - het is hoe je ermee omgaat,” legt Lukas uit.

Hij heeft strategieën ontwikkeld. Mentale trucjes. Hij denkt niet aan de 2.000 km die nog voor hem liggen - alleen aan de volgende stad. Hij herhaalt mantra's in zijn hoofd. “Alleen naar het volgende controlepunt,” zegt hij tegen zichzelf. En dan nog een keer. En nog een keer.

HET MOMENT VAN DE WAARHEID

Acht dagen, 23 uur, 55 minuten. Zo lang doet Lukas erover om over de finish te komen. Hij eindigt als tweede - slechts een paar uur achter de winnaar. Maar dat maakt niet uit.

“Het ging nooit om winnen. Het ging om finishen,” zegt Lukas. Zijn benen trillen als hij van de fiets stapt. Zijn lichaam schreeuwt om slaap, eten, rust. Maar er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Het is hem gelukt. Zijn droom is werkelijkheid geworden. 

In 2025 is Lukas van plan om terug te keren naar RAAM. Deze keer met een nieuw doel: niet alleen finishen - maar winnen. En als de duisternis hem weer omringt, zal hij zich herinneren: het licht dat hij nodig heeft, zit al in hem.